ला ला लँड रिव्ह्यू

गाण्याच्या देशात प्रेमाचे गाणे...
------------------------------------

'ला ला लँड' हा सिनेमा म्हणजे गाण्याच्या देशातलं एक सुरेल प्रेमाचं गाणं आहे... प्रेमाच्या जगातलं एक अतीव देखणं चित्र आहे... या चित्रात उल्हसित करणारे चमकदार रंग आहेत... हृदयात कळ उठविणारी रंगसंगती आहे... हातात हात घेऊन म्हणायची गाणी आहेत... आणि आयुष्यात हवं ते कधीच मिळत नाही याची टोचणारी सल घेऊन जगायचं अटळ प्राक्तनही आहे...
'ला ला लँड' असा आपल्या सर्व भावनांना आतून स्पर्श करतो. म्हणूनच तो केवळ एक रोमँटिक म्युझिकल सिनेमा राहत नाही, तर त्याहूनही अधिक काही देणारी मोठी कलाकृती ठरतो. हा सिनेमा पहिल्या दृश्यापासूनच आपली पकड घेतो. लॉस एंजेलिसमधल्या एका उड्डाणपुलावर रुक्ष दुपारी ट्रॅफिक जाम झालेला आहे. अशा वेळी एका गाडीतून एक तरुणी बाहेर येते आणि त्या कंटाळवाण्या जॅमवर मात करण्यासाठी गाणं गाऊ लागते. हळूहळू सगळेच लोक गाडीतून बाहेर येतात आणि त्या पुलावर मस्त गाणी म्हणत नाचू लागतात... पाच मिनिटं नुस्ता दंगा चालू राहतो... एका क्षणी जॅम संपतो... खट्कन बटण बंद केल्यासारखे सगळे जण गाडीत बसतात आणि रांग हळूहळू पुन्हा रांगू लागते... या अप्रतिम फ्लॅशमॉबच्या स्वप्नदृश्यानं दिग्दर्शक डॅमियन शेझेल आपली कहाणी सुरू करतो. पुढं सगळं स्वप्नातलंच वाटावं असं जग आपल्यासमोर अवतरतं. खरं तर नवोदित अभिनेत्री मिया (एमा स्टोन) आणि एक स्ट्रगलर जॅझ पियानिस्ट सबॅस्टियन (रायन गॉसलिंग) यांच्यातली ही प्रेमकहाणी एरवी अगदी सर्वसामान्य वाटू शकली असती. पण शेझेलच्या हाताळणीत या सिनेमाचं यश आहे. विंटर, स्प्रिंग, समर, फॉल व पुन्हा विंटर अशा विविध ऋतूंत हा सिनेमा आपल्याला क्रमशः सैर घडवितो. त्यातही आणखी दोन पातळ्यांवर सिनेमा आपल्या समोर येत राहतो. एक पातळी असते मिया आणि सबॅस्टियन यांच्या वास्तवातल्या जगण्याची. हे जगणं फारसं काही बरं नसतं. दोघंही संघर्ष करीत असतात. वास्तवाचा कडक उन्हाळा दोघांनाही चटके देत असतो. जेव्हा दोघं पहिल्यांदा भेटतात, तेव्हाही त्यांच्यात खटकेच उडतात. पण वारंवार भेटी झाल्यानंतर त्यांच्यातलं प्रेम जागं होतं. हा स्पार्क, ही ठिणगी पडल्यानंतरचा प्रत्येक क्षण दोघांच्याही आयुष्यात एक वेगळं जग घेऊन येतो. हे दुसरं जग. दिग्दर्शकानं आपल्या दृश्यमालिकेद्वारे, त्यातल्या रंगसंगतीद्वारे, नेपथ्याद्वारे आणि अर्थातच संगीताद्वारे ही दोन जगं वेगळी केली आहेत. यातलं दोघांचं प्रेमाचं जग बघण्यात अर्थातच गंमत आहे.
प्रेमात पडलेल्या प्रत्येकाच्या कल्पनाविलासाचा जणू लसावि काढून शेझेलनं हा भाग रंगविला आहे. त्याची सुरुवात या दोघांच्या पहिल्या भेटीतील नृत्यानं होते. त्या रात्री त्या उंच टेकाडावर, खाली दूरवर लॉस एंजेलिसचे 'लक्ष दीप नगरात' पेटलेले असताना, या दोघांतही परस्पर आकर्षणाचे लक्ष दिवे पेटत जातात, आणि क्रौंच पक्ष्यांसारखे जणू 'इन सिंक' होत ती दोघं जे काही अफलातून नृत्य करतात, तो भाग अप्रतिम.
त्यापूर्वी त्या दोघांची थिएटरमधली भेट व पहिल्या न घडणाऱ्या चुंबनाची धमालही पाहण्यासारखी. सगळ्यांत कळस म्हणावा असा सिक्वेन्स म्हणजे ऑब्झर्वेटरीतला. तिथं सॅब मियाला अलगद उचलतो आणि ते बघता बघता अवकाशाच्या पोकळीत पोचतात आणि आकाशगंगांच्या साक्षीनं नृत्य करतात. प्रेमात पडलेले जीव तसेही अवकाशाच्या पोकळीत तरंगत असतात. या कविकल्पनेला दिग्दर्शकानं इथं फार सुंदर दृश्यरूप दिलंय.

नंतर तिचा अभिनेत्री होण्याचा झगडा आणि त्याचंही क्लबचं स्वप्न हा प्रवास समांतरपणे चालू राहतो. दोघंही प्रेमात पडलेले जीव दुसऱ्यातलं चांगलं ते काढून घेण्याचा प्रयत्न करत असतात, हा भाग मला फार छान वाटला. तिला त्यानं स्वतंत्र क्लब काढून मोठं व्हावंसं वाटत असतं, तर त्यालाही तिनं आणखी एक ऑडिशन द्यावी आणि तिच्यातल्या टॅलेंटला न्याय द्यावा असंच वाटत असतं. दोघांमधले प्रेमाचे क्षण साजरे होतात, तेव्हाची रंगसंगती, दोघांचे ब्राइट रंगसंगतीचे कपडे, पडद्यावर येणारी विविध चित्रं हे सगळं नेपथ्य मुळातच बघण्याजोगं आहे.

एकेक ऋतू बदलतो तसे प्रेमाचेही रंग बदलतात... दोघांत प्रेमाचा वसंत येतो, तसाच शिशिरही येतो. ती तिच्या वाटेनं निघून जाते.. हा याच्या वाटेनं... खरं तर नक्की कोणाला काय हवं असतं, त्यातून नक्की काय घडतं... हे सगळं दिग्दर्शकानं मुग्धच ठेवलं आहे. पण कदाचित बहुतेक प्रेमांमध्ये येणारं हे दुराव्याचं अटळ प्राक्तन असावं.
शेवट चटका लावणारा आहे. शेवटचं स्वप्नदृश्य आणि त्यातला गॉसलिंगचा अभिनय जीव ओवाळून टाकावा असा आहे. आत कुठं तरी तुटल्याशिवाय राहत नाही, एवढं नक्की.
एमाला तर सर्वोत्कृष्ट अभिनेत्रीचा ऑस्कर पुरस्कार मिळालाच आहे. काय अप्रतिम काम केलंय तिनं! आणि तिचे डोळे... अफाट! त्या डोळ्यांत भावनांचा महासागर दिसतो. काय काय व्यक्त केलंय तिनं त्या निळ्या डोळ्यांतून... एमाला हॅट्स ऑफ! आणि अर्थातच रायन गॉसलिंग... हा देखणा अभिनेता कामही किती सहज, सुंदर करतो! या भूमिकेत त्याच्याशिवाय अन्य कुणाचा विचारच करता येत नाही, हेच त्याचं यश आहे. (वास्तविक हा रोल आधी दुसरा अभिनेता करणार होता... पण नशीब, शेवटी गॉसलिंगनंच तो केला...)
सिनेमाचं संगीत हा त्याचा प्राण आहे, हे म्हटलं तर काहीसं घिसंपिटं वाक्य. पण या सिनेमाच्या बाबतीत ते अगदी शब्दशः लागू होतं. सुरुवातीच्या त्या ट्रॅफिक जॅमच्या गाण्यापासून जस्टिन हर्विट्झचं संगीत आपल्या मनाचा ठाव घेतं. 'अनदर डे इन द सन', 'सिटी ऑफ स्टार्स', 'ए लव्हली नाइट', 'स्टार्ट ए फायर' अशी सगळीच गाणी, ट्रॅक मस्त आहेत. त्यातही 'सिटी ऑफ स्टार्स' सगळ्यांत छान अन् लोकप्रिय!
शेझेलचा हा प्रेमाच्या देशात नेणारा सांगीतिक प्रवास सर्वांनी अनुभवावा आणि नंतर प्रेमानं गाणं गुणगुणावं...

दर्जा - चार स्टार


---